Dici enim nihil potest verius.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Suo genere perveniant ad extremum; Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Duo enim genera quae erant, fecit tria. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Duo Reges: constructio interrete. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Bork

Ex quo intellegitur idem illud, solum bonum esse, quod honestum sit, idque esse beate vivere: honeste, id est cum virtute, vivere.

Non autem hoc: igitur ne illud quidem.
Vives, inquit Aristo, magnifice atque praeclare, quod erit cumque visum ages, numquam angere, numquam cupies, numquam timebis.
Itaque hic ipse iam pridem est reiectus;
Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt.
Tubulo putas dicere?
Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici.
At enim hic etiam dolore.

Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Recte, inquit, intellegis. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Bork Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.

Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest.
Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset.
Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare.
Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur;

Bork: Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum.
Quis hoc dicit?: Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim?
Bork: Scrupulum, inquam, abeunti;
Bork: Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor.

Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat.

Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Quae ista amicitia est? Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Sed quid sentiat, non videtis. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur.

Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum
quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam;

At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum!
Incendi igitur eos, qui audiunt, vides.